Ruch to zdrowie

Wiek przedszkolny to okres wzmożonego wzrostu organizmu dziecka. Ruch jest nieodzownym elementem poprawiania zdrowia, rozwijania sprawności, nabywania doświadczeń, kształtowania nawyków, postaw i umiejętności, rozwijania uczuć społecznych .
Szeroko pojęte zdrowie (w sensie fizycznym, psychicznym i społecznym) kojarzy się zawsze z prawidłowym rozwojem fizycznym i pełną sprawnością ruchową. Aktywność fizyczna i sport są w życiu człowieka istotnymi wartościami, które stanowią płaszczyznę procesów edukacyjnych. Ważnym ogniwem w kształtowaniu takich całożyciowych postaw, zachowań i umiejętności jest przedszkole. Dzieci w wieku przedszkolnym znajdują się w okresie wzmożonej potrzeby aktywności ruchowej.

Przedszkole jest dla wielu dzieci głównym miejscem, gdzie mogą zaspokoić potrzeby ruchu w sposób korzystny dla rozwoju psychoruchowego, dlatego nasze przedszkole postawiło sobie za cel stworzenie programu profilaktycznego o tematyce sportowej o nazwie „Ruch to zdrowie”.

1. Założenia Programu.

W podstawie programowej wychowania przedszkolnego jednym z celów jest „troska o zdrowie dzieci i ich sprawność fizyczną; zachęcanie do uczestnictwa w zabawach i grach sportowych”. W zalecanych warunkach i sposobach realizacji podstawy programowej podkreśla się, aby co najmniej jedną piątą czasu (w przypadku młodszych dzieci jedną czwartą czasu) przeznaczyć na organizowanie gier, zabaw ruchowych oraz zajęć sportowych. Nauczyciel ma dowolność w doborze treści i sposobie realizacji zadań, powinien jednak pamiętać o konieczności stopniowania poziomu trudności, w zależności od indywidualnych potrzeb i umiejętności dzieci. Zaspokojenie potrzeby ruchu u najmłodszych wymaga od nauczycieli bogatej wiedzy, pomysłowości oraz kreatywności w podejmowaniu działań z zakresu aktywności ruchowej. Dlatego też ruch powinien stanowić jeden z głównych elementów i form działania w czasie pobytu dziecka w placówce przedszkolnej. Wychowanie fizyczne jest w programie wychowania przedszkolnego integralnie związane z wychowaniem zdrowotnym, co jest bardzo słuszne, ponieważ wychowanie fizyczne dysponuje odpowiednim warsztatem i stanowi laboratoryjną stronę wychowania zdrowotnego. Tylko w działalności ruchowej można wykształcić pożądane postawy i nawyki zmierzające do podtrzymania dobrego stanu zdrowia fizycznego, psychicznego i społecznego przedszkolaków.

Należy również pamiętać, że aktywność ruchowa dla dziecka w wieku przedszkolnym powinna być zabawą i czystą formą rekreacji. Rodzaj zajęć oraz ilość ćwiczeń warunkują możliwości rozwojowe dzieci, ich zainteresowania i potrzeby. Aktywność fizyczna determinuje rozwój dziecka na wielu płaszczyznach. Podczas zajęć ruchowych dziecko gromadzi wrażenia i spostrzeżenia, wzbogaca swoje doświadczenia, wyobrażenia, pojęcia, kształci pamięć, uwagę i myślenie. Sport i zabawy ruchowe rozwijają w przedszkolakach odporność fizyczną i emocjonalną, wpływają na integrację grupy, a zarazem kształtują poczucie indywidualności i sprawstwa. Ponadto aktywność ruchowa pobudza dziecko do podejmowania różnych form działalności, samodzielnych jak i kierowanych. Zajęcia i zabawy ruchowe w przedszkolu służą m.in. wytworzeniu u dzieci przyzwyczajenia do uprawiania gimnastyki, czynnego wypoczynku, rekreacji, w dorosłym życiu zaś – sportu. Osiągnięcie przez dziecko określonego poziomu sprawności i wydolności fizycznej pozwoli mu
w przyszłości lepiej ocenić własną reakcję na wysiłek i odpowiednio dostosować do możliwości organizmu wybrane formy czynnego wypoczynku i rekreacyjne dyscypliny sportu. Jednym z celów wychowania przedszkolnego jest troska o zdrowie dzieci i ich sprawność fizyczną oraz zachęcanie do uczestnictwa w zabawach i grach sportowych. Rozwój sprawności ruchowej dzieci jest niewątpliwie powiązany z jego rozwojem umysłowym. Bez wątpienia rozwój sprawności ruchowej ma duży wpływ na rozwój każdego innego obszaru rozwojowego. Sprawność ruchowa kształtuje się przez całe życie i jest jedną z najbardziej dynamicznie rozwijających się stron motoryczności człowieka.

U dziecka w wieku przedszkolnym, sprawność ruchowa rozwija się przez nabywanie doświadczeń i nawyków ruchowych, między innymi, w działalności sportowej. Sprawność i aktywność ruchowa dziecka wzmacnia jego organizm, a do tego kształtuje i usprawnia wszystkie jego układy. Rozwój sprawności ruchowej jest również stymulatorem życia psychicznego, gdyż odświeża umysł. Ponadto zabawy ruchowe np. z elementem rywalizacji wpływają na wychowanie moralne i społeczne, propagowanie zdrowego stylu życia poprzez upowszechnienie sportu i rekreacji.

Szczegółowe założenia programu:

• wprowadzenie różnorodnych form aktywności ruchowej pobudzających motywacje dzieci do ćwiczeń
• stworzenie sprzyjających okazji edukacyjnych umożliwiających wpieranie indywidualnego rozwoju dziecka
• wytwarzanie postaw i nawyków higieniczno – zdrowotnych.

2. Cele programu.

Głównym celem programu „Ruch to zdrowie „ jest propagowanie sportu, rekreacji i aktywności fizycznej wśród jak najszerszej grupy dzieci w wieku przedszkolnym oraz wśród ich rodziców i nauczycieli pracujących w PS nr 9 w Kielcach

Cele szczegółowe:

Dziecko:

• chętnie uczestniczy w zabawach ruchowych oraz w ćwiczeniach gimnastycznych;
• bierze udział w spacerach, wycieczkach;
• wie, że ruch na świeżym powietrzu to zdrowie;
• zdaje sobie sprawę, że trzeba dbać o prawidłową postawę ciała;
• zna formy aktywnego wypoczynku;
• poznaje zasady rywalizacji sportowej;
• dokładnie i starannie wykonuje ćwiczenia;
• słucha poleceń nauczyciela i prawidłowo na nie reaguje;
• współpracuje w zespole podczas aktywności ruchowej;
• umie radzić sobie z przegraną podczas zabaw z elementem rywalizacji;
• przestrzega zasad bezpieczeństwa podczas zabaw ruchowych;
• doskonali koordynację wzrokowo – ruchową;
• doskonali umiejętność pokonywania własnych słabości;
• prawidłowo dobiera poziom trudności wykonywanych ćwiczeń do jego aktualnych możliwości;
• kształtuje umiejętność rozładowywania napięć i emocji poprzez aktywność fizycznej.

Formy i sposoby realizacji:

• Program należy do programów profilaktycznych ruchowo -zdrowotnych.
• Przeznaczony jest dla dzieci przedszkolnych wszystkich grup wiekowych.
• Program realizowany będzie przez cały rok szkolny 2019/2020.
• Realizacja programu będzie wymagać współpracy autorek programu ze wszystkich nauczycielkami pracującymi w placówce , dyrekcją oraz rodzicami i instytucjami zaangażowanymi w realizację programu.

3. Współpraca z rodzicami:

Bardzo ważne jest pozyskanie rodziców do zabiegów zmierzających do kształtowania odpowiednich nawyków. W znacznym stopniu to rodzice odpowiadają za właściwą postawę i rozwój koordynacji ruchowej dziecka. Ważne jest, by rodzice i opiekunowie pamiętali, że wykształcenie u dziecka w wieku przedszkolnym nawyku codziennej aktywności fizycznej wytworzy w nim potrzebę aktywnego sposobu spędzania czasu wolnego, co będzie kontynuowane w dorosłym życiu. Dlatego przedszkole może angażować rodziców w rozwój ruchowy ich dzieci poprzez organizację wycieczek, rajdów rowerowych, olimpiad, zawodów sportowych, a także prelekcji, dyskusji i pogadanek na temat zdrowia i właściwego zaspokajania potrzeby ruchu u dziecka w wieku przedszkolnym.

Sposoby realizacji:

• zapoznanie rodziców z opracowanym programem i jego założeniami (strona internetowa placówki)
• zachęcenie rodziców do współpracy we wszystkich organizowanych działaniach
• polecenie i udostępnienie rodzicom literatury fachowej
• uczestniczenie rodziców w zajęciach i zabawach sportowych organizowanych w grupach oraz ogólnoprzedszkolnych
• zachęcenie rodziców do aktywnego spędzania czasu wolnego ze swoimi dziećmi na łonie przyrody
• uświadomienie rodzicom znaczenia uprawiania sportu dla zdrowia dzieci i nich samych.

Spodziewane efekty współpracy z rodzicami:

• rodzice poznają założenia programu i będą współdziałać w jego realizacji
• poszerzą świadomość wpływu swoich działań wychowawczych na zdrowie dziecka
• rodzice rozwiną zamiłowane do aktywnego spędzania czasu wolnego ze swoim dzieckiem

4. Ewaluacja programu :

Nauczyciel systematycznie badając rezultaty swoich działań, zawartych w niniejszym programie, dokonuje tego poprzez poznanie poziomu umiejętności dzieci z zakresu czynności ruchowych:

· obserwacje postaw i zachowań dzieci podczas zajęć ruchowych;

· analiza osiągnięć dzieci;

· konsultacje z nauczycielkami na temat zrealizowanych scenariuszy zabaw ruchowych;

Właściwa realizacja treści programu powinna w przyszłości umożliwić wytworzenie się właściwych kompetencji u dzieci, ułatwiając im funkcjonowanie w życiu, dbałość o własne zdrowie i jego rozwój oraz uczestnictwo w różnorodnych formach aktywności ruchowej. W ramach ewaluacji powyższego programu, stworzona została ankieta dla nauczycieli, która sprawi, że pozyskane informacje pozwolą na zebranie opinii na temat realizacji wymagań w obszarze: postaw i zachowań dzieci podczas zajęć ruchowych, analizy osiągnięć dzieci, a także metod i form pracy z dzieckiem na zajęciach ruchowych.

Omówienie i propozycje wybranych metod i form pracy z dzieckiem w wieku przedszkolnym w trakcie organizowanych w przedszkolu i na świeżym powietrzu zajęć ruchowych.

Właściwy dobór metod i form pracy z dzieckiem zapewniają wychowankowi osiągnięcie sukcesów rozwojowych w atrakcyjny, twórczy oraz aktywny sposób. Dobór metod zależy od indywidualnych możliwości dzieci. W programie przeważają metody aktywizujące, motywujące dziecko oraz umożliwiające praktyczne zastosowanie zdobytej wiedzy. Zarówno metody jak i formy służą wspomaganiu wszechstronnego rozwoju dziecka rozbudzając jego wiarę we własne siły i możliwości.

METODY ODTWÓRCZE
Do metod odtwórczych należą:

1) Metoda zabawowo – naśladowcza

W zajęciach ruchowych prowadzonych tą metodą dziecko uczy się ilustrowania ruchem wybranej treści Ruchy wykonywane przez dziecko nie muszą być dokładnym odtworzeniem zaobserwowanych czynności i zjawisk. Trzeba dawać dzieciom dużo swobody oraz nie hamować ich inicjatywy i fantazji.

2) Metoda bezpośredniej celowości ruchu (zadaniowa)

Polega ona na zestawieniu odpowiednio dobranej pozycji wyjściowej z przemyślanym przebiegiem ruchu wykonanym z przyborem (lub bez niego). Repertuar zadań w tej metodzie obejmuje ruchy proste, łatwe i zrozumiałe, nie wymagające długich poleceń i wyjaśnień. Są to ruchy przemyślane i wymuszają na wykonawcy projektowy przebieg ruchu i efekt zadania.

3) Metoda ścisła Metoda ta polega na ruchu odwzorowanym z pokazu lub wykonanym na podstawie słownego ujęcia ruchu. Ćwiczenia w tej metodzie są wykonywane jednocześnie przez wszystkich ćwiczących na komendę lub w podanym rytmie.

METODY TWÓRCZE

W tej grupie metod zachęca się do wprowadzenia opowieści ruchowej, gimnastyki twórczej R. Labana, K. Orffa, gimnastyki rytmicznej A. i M. Kniessów oraz ruchu rozwijającego W. Sherborn.

1) Metoda opowieści ruchowej

Metoda opowieści ruchowej polega na odpowiednim doborze tematu wymyślonego przez nauczyciela opowiadania. Metoda ta działa). Zabawy kierowane metodą opowieści ruchowej powinny zawierać ruch o różnym charakterze np. bieg, skoki, rzuty, czworakowanie, pełzanie, ciągnięcie, pchanie, noszenie itp.

2) Gimnastyka twórcza R. Labana

Twórcą tej metody jest Rudolf Laban, a w Polsce spopularyzował ją Wacław Gniewkowski. Gimnastyka twórcza jest protestem przeciwko tradycyjnej gimnastyce uprawianej „na komendę”, w stereotypowej kolumnie ćwiczebnej. Niniejsza metoda daje nauczycielowi dużą swobodę wyboru zadań ruchowych. W metodzie uwzględnia się łączenie ruchu z muzyką i rytmem, i dlatego często przy jej realizacji zadań wykorzystuje się instrumenty perkusyjne. Każdy ćwiczący wykonuje zadanie ruchowe na swój sposób i wobec tego pokaz wykonania jest zbędny. Ważne jest aby wyjaśnić ćwiczącym, co mają robić, natomiast sposób wykonania zależy od ich inwencji twórczej, pomysłowości fantazji oraz doświadczeń ruchowych.

3) Metoda twórcza C. Orffa:

Carl Orff proponował następujące formy ruchu:

• gimnastyka oparta na ruchu naturalnym, bez komenderowania;
• ćwiczenia „sensoryczne” z zamkniętymi oczami, wyostrzające zmysły i rozwijające wyobraźnię;
• zabawy rozwijające szybki refleks;
• ćwiczenia muzyczno-ruchowe z wykorzystaniem instrumentów perkusyjnych, a także muzyki z płyt;
• ćwiczenia z tematów I – V R. Labana;
• tańce regionalne, towarzyskie, inscenizacja pieśni, bajek, poezji;
• pantomima o szerokiej tematyce i środkach wyrazu z użyciem przyborów lub bez przyborów;
• żywe słowo: układanki, wyliczanki, zagadki, wierszyki, echo, naśladowanie odgłosów zwierząt – wszystko to połączone z gestami, ruchem.

4) Gimnastyka rytmiczna A. i M. Kniessów

Gimnastyka Kniessów opiera się na ruchu naturalnym, zrytmizowanym oraz ekspresyjnym. Głównymi jej elementami są: ruch, muzyka, rytm, przybory. Przybory są
w większości oryginalne: podwójny bijak, szarfa, grzechotka, dzwoneczki, łuski orzechów kokosowych, itp. W tej metodzie nauczyciel może bardziej wyeksponować ruch twórczy, zadania otwarte, improwizację ruchową, współpracę z partnerem i z grupą.

5) Ruchu rozwijającego W. Sherborne

Metoda, której twórczynią jest Weronika Sherborne, zawiera ruch rozwijający jako metodę, głównie przydatną w pracy z dziećmi nadpobudliwymi, agresywnymi, lękliwymi oraz w przypadkach głębszych zaburzeń rozwojowych. Założeniem metody jest posługiwanie się ruchem rozwijającym świadomość własnego ciała, świadomość przestrzeni i działania
w niej, a także umiejętność i potrzebę dzielenia jej z innymi ludźmi, prowadzącą do nawiązywania z nimi bliskiego kontaktu. Zasadą prowadzenia terapii jest zabawowa, radosna atmosfera, możliwość osiągania sukcesu w każdym ćwiczeniu i wspólna satysfakcja
z pokonywania trudności.

METODY CZYNNE

Do metod czynnych należą:

• METODA SAMODZIELNYCH DOŚWIADCZEŃ
• METODA ZADAŃ STAWIANYCH DZIECKU
• METODA ĆWICZEŃ

Metoda ćwiczeń usprawnia i utrwala zdobyte wcześniej doświadczenia i umiejętności

FORMY PRACY stosowane podczas pracy z dziećmi.

Do podstawowych form pracy należą:

- zespołowa (współzawodnictwo);

- praca w małych grupach;

- indywidualna;

ŚRODKI DYDAKTYCZNE

Do środków dydaktycznych zaliczają się:

konwencjonalne:

• opowiadania, wierszyki;
• zdjęcia, ilustracje;
• przybory gimnastyczne;
• różnorodne rekwizyty;
• czasopisma turystyczno-rekreacyjne, sportowe;

technologiczne:

• magnetofon, komputer, płyty, odtwarzacz CD.

Scenariusze zajęć:

W tym podrozdziale zamieściliśmy różnorodne i ciekawe pomysły na zabawy ruchowe z dzieckiem w wieku przedszkolnym.

• kształtowanie cech motorycznych poprzez zabawy ruchowe.

Cele operacyjne:

• rozwijanie u dzieci szybkości, koordynacji ruchowej, zręczności,
• dzieci potrafią wykonać polecenia nauczyciela,
• dzieci umiejętnie realizują poznane reguły,

Metody:

• słowna,
• praktyczna,
• aktywizująca,

Formy:

• grupowa,
• zespołowa,

Pomoce:

• magnetofon, płyta z muzyką, chusta animacyjna.

PRZEBIEG:

1. ZABAWY UŁATWIAJĄCE WZAJEMNE POZNANIE I INTEGRUJĄCE GRUPĘ.

• „Kogo brakuje”- uczestnicy stoją w kręgu z zamkniętymi oczami. Prowadząca wybiera osobę (może być ich więcej), która wchodzi pod chustę. Następnie wszyscy otwierają oczy i odgadują kto jest pod chustą.

• „Przebieganie pod chustą”- uczestnicy podnoszą i opuszczają chustą. Prowadzący mówi kto ma zmienić miejsce np.: przebiegają Ci, którzy mają na sobie kolor…, osoby, które mają siostry… itp.

2. ZABAWY ĆWICZĄCE WSPÓŁDZIAŁANIE

• „Bilard”- grupa wachluje chustą na której jest piłeczka. Ma ona wpaść do otworu na środku chusty. - „Sztorm”- wrzucamy balon na chustę, który podczas wachlowania nie może wypaść z chusty.

3. ZABAWY ĆWICZĄCE ZWINNOŚĆ, ZRĘCZNOŚĆ, SZYBKOŚĆ

• „Rybak i Rybka”- uczestnicy stoją w kręgu trzymając brzeg chusty. Wybieramy 2 osoby, które przyjmują role rybaka i rybki. Rybak wchodzi na chustę (bez butów) i stara się złapać pływającą w wodzie rybkę. Bawiący się falują chustą utrudniając w ten sposób zadanie rybakowi. Gdy ten złapie rybkę następuje zmiana par.

• „Szukaj koloru”- chusta leży na podłodze. Dzieci chodzą wokół chusty, na sygnał dzieci wchodzą na odpowiedni kolor.

4. ZABAWY CHUSTĄ

• „Muzyczna fala”- dzieci trzymają rozciągniętą chustę, grupa porusza się w takt melodii falując chustą. Prowadzący przygotowuje różne fragmenty muzyczne.

• „Gwiazda”- uczestnicy leżą na chuście, nogi skierowane do środka chusty-leżąc wykonują polecenie:

Turlamy się raz w jedną stronę-raz w drugą,

Podajemy sobie ręce-na sygnał podnosimy je za głowę,

Trzymając się za ręce podnosimy nogi do góry.

NA ZAKOŃCZENIE:

Wyciszenie przy muzyce relaksacyjnej, leżenie na plecach, swobodny wdech i wydech powietrza.

Cele ogólne:

- rozwijanie sprawności ruchowej poprzez zabawy ruchowe;

- ćwiczenie koncentracji uwagi;

- orientacja w schemacie ciała i w przestrzeni;

- ćwiczenia rozwijające duże grupy mięśniowe.

Cele szczegółowe: (dziecko…):

-porusza się po sali bez potrącania kolegów;

-prawidłowo reaguje ruchem na zmiany w muzyce;

-sprawnie zareaguje na polecenia słowne dotyczące ustawienia się: w kole, w rozsypce.

Pomoce: muzyka zespołu Carantouhill, tamburyno, drabinki, rynna- zjeżdżalnia, woreczki.

Przebieg:

1. 1. „Maszerują krasnoludki” – marsz po kole w rytm tamburyna, poruszanie się w różnym tempie (marsz, bieg, stawianie dużych kroków, stanie w bezruchu).
   2. Ćwiczenie dużych grup mięśni „Woreczki dobrych uczynków”.

Dzieci - krasnoludki szukają woreczków, chodzą wolno w rytm muzyki, na przerwę w muzyce zabierają woreczek, we wspięciu na palcach, woreczki wzniesione w górę. Odpoczynek –przysiad, głowa opuszczona.

1. 3. Ćwiczenie tułowia –skręty „Gonię woreczek”.

Dzieci stoją w lekkim rozkroku, woreczek raz w prawej, raz w lewej ręce- głowa podąża za woreczkiem.

1. 4. Marsz w rozsypce z woreczkiem na głowie, ramieniu, karku.
   5. Masaż dobrymi uczynkami.

Dzieci - krasnoludki dobierają się parami. Jedno leży na brzuchu, drugie wykonuje mu masaż na plecach woreczkiem. Następnie zmieniają się.

1. 6. Rzuty woreczków do celu „Krasnoludki obdarowują dobrymi uczynkami”.

Dzieci ustawiają się wzdłuż szarfy rzucają woreczek do kosza.

1. 7. Marsz w kole.
   8. Zabawa relaksacyjna przy muzyce „Zmęczone krasnoludki”.

Dzieci – krasnoludki „zasypiają” na podłodze zmęczone po ciężkiej pracy. Oddychają głęboko, wdychając powietrze nosem i wydychając ustami. Niektóre z krasnoludków zaczynają „chrapać”.

Cele ogólne:

- Poznawanie własnego ciała oraz ciała partnera;

- Odkrywanie swoich możliwości;

- Wdrażanie do zaufania sobie i innym.

Cele operacyjne (dziecko...):

- przystosowuje własne ruchy do ruchów partnera;

- doskonali umiejętność relaksacji;

- odczuwa radość płynącą z zabaw ruchowych;

- doskonali umiejętność opanowania własnego lęku i emocji;

- czuje się bezpieczne.

I. Część wstępna:

Ćwiczenia prowadzące do poznania własnego ciała i pozwalające zdobyć pewność siebie i poczucie bezpieczeństwa.

1. 1. Marsz po obwodzie koła. Dzieci, w zależności od dźwięku instrumentu, który usłyszą, maszerują na całych stopach (tamburyno), na palcach (trójkąt), na piętach (kołatka).
   2. Siad skulny. Dzieci kręcą się dookoła osi w jedną i w drugą stronę na pośladkach odpychając się rękami.
   3. Leżenie na brzuchu. Dzieci obracają się dookoła osi w obie strony za pomocą rąk.
   4. Zabawa ze śpiewem: „Głowa – ramiona”. Dzieci pokazują tę część ciała, którą wymieniają w piosence. Z każdym powtórzeniem zwrotki tempo piosenki przyspiesza

Głowa, ramiona, brzuch i stopy, brzuch i stopy, brzuch i stopy.

Głowa, ramiona, brzuch i stopy, brzuch i stopy, brzuch i stopy.

Oczy, uszy, usta, nos.

II. Część główna (ćwiczenia w parach):

Ćwiczenia ułatwiające nawiązanie kontaktu i współpracy z partnerem i grupą; opanowanie lęku
i emocji.

1. 1. Rozsypka. Przywitanie zabawą: „Witam wszystkich, którzy...”
   2. Siad rozkroczny twarzą do siebie. Naprzemienne skłony i leżenie (przeciąganie partnera).
   3. Siad rozkroczny twarzą do siebie. Dzieci dotykają się stopami, unoszą nogi lekko w górę i „jadą na rowerze” w rytmie granym przez N; szybko - wolno.
   4. Siad tyłem. Jedno dziecko wykonuje skłon, a drugie kładzie się na jego plecach.
   5. Siad skulny. Jedno dziecko zwija się w kłębek, a partner usiłuje rozwiązać „paczkę”.
   6. Improwizacja ruchowa przy muzyce z płyty CD. Swobodny taniec indywidualnie oraz w parach (według inwencji dzieci) w tempie wolnym oraz szybkim.
   7. Prowadzenie „ślepca”. Jedno dziecko zamyka oczy i jest prowadzone przez opiekuna po sali w różnych kierunkach.
   8. „Winda”. Dzieci stoją, opierając się o siebie plecami. Trzymając się pod ręce, próbują najpierw usiąść, a następnie wstać.
   9. Pozycja stojąca. Jedno dziecko stoi w rozkroku, drugie przechodzi na czworakach pod „mostkiem”- pomiędzy nogami partnera.
   10. Leżenie na plecach. Dziecko leżące jest turlane delikatnie przez partnera po podłodze w przód i w tył.
   11. „Taczki”. Jedno dziecko łapie drugie pod kolana i prowadzi do przodu.

III. Część końcowa:

Ćwiczenia rozluźniające, relaksujące.

1. Leżenie przodem. Jedno dziecko siada na pośladkach drugiego i wykonuje najego plecach delikatny masaż palcami.
2. Leżenie przodem. Jedno dziecko siada na pośladkach drugiego, łapie go za ręce i pociąga do siebie prostując plecy.
3. Leżenie na plecach z zamkniętymi oczami. Wskazywanie ręką kierunku skąd słychać dzwoneczek. (N. zmienia swoje położenie w sali, po czym dzwoni dzwoneczkiem).
4. Relaks – odpoczynek w pozycji leżącej przy spokojnej muzyce z cyklu „Muzyka relaksacyjna”. Wykonywanie głębokich wdechów nosem oraz wydechów ustami.
5. Podziękowanie za zabawę. Podawanie sobie rąk ze słowami: dziękuję, lubię się z tobą bawić.

Cele ogólne:

- tworzenie sytuacji doświadczenia i przeżycia;

- kształcenie wyobraźni dźwiękowej;

- kształcenie swobody w zmianie ról, jakie mają pełnić dzieci w utworze;

- rytmizowanie refrenu piosenki na instrumentach.

Cele szczegółowe (dziecko…):

- zna słowa i melodię piosenki pt. „Piłka Oli”;

- rozpoznaje instrumenty słuchając ich brzmienia;

- rzuca i chwyta piłkę;

- wystukuje rytm piosenki na wybranym instrumencie;

- odpręża się i uspokoi podczas zabawy relaksacyjnej.

Środki dydaktyczne:

Płyta z nagraniem piosenki pt. „Piłka Oli” (sł. D. Gellner, muz. B. Kolago) piłki, instrumenty (różnego rodzaju grzechotki wykonane z opakowań plastikowych i metalowych wypełnione grochem, ryżem, koralikami, kaszą, dzwonki wykonane z kapsli i drewienek, perkusja z puszek metalowych, bębenki z pudelek, kastaniety z łupinek orzecha włoskiego i gumki recepturki).

Przebieg i organizacja:

1. 1. Wysłuchanie piosenki pt. „Piłka Oli” śpiewanej przez nauczycielkę z podkładem muzycznym.

I. Duża piłka w kropki złote

Ciągle skakać ma ochotę

Raz jest w górze, raz na dole

Do zabawy prosi Olę.

Ref: Ola, Ola, Ola, la

Ola, Ola piłkę ma

Ola, Ola, Ola, la

Klaszcze w ręce raz i dwa raz i dwa.

II. Duża piłka z grubym brzuszkiem

Czasem chowa się pod łóżkiem

Czasem toczy się po stole

Do zabawy prosi Olę.

Ref: Ola, Ola, Ola, la…

III. Duża piłka figle płata

Goni mamę, goni brata,

Ale z Olą skakać woli,

Bo to przecież piłka Oli.

Ref: Ola, Ola, Ola, la…

• 2. Omówienie treści piosenki.
  3. Wyklaskanie rytmu refrenu piosenki „Piłka Oli”. - Czy rytm jest taki sam, czy też zmienia się. (jest powtarzający się).
  4. Wybór dziewczynki - Oli – podanie piłki zgodnie z opisem w piosence (duża w kropki złote).Zabawa inscenizacyjna – odzwierciedlenie ruchem słów piosenki:
• podrzucanie piłki do góry i opuszczanie jej w dół
• toczenie piłki
• odbijanie piłką o podłogę
  1. Zmiana dziecka do odtwarzania roli Oli. Reszta dzieci także otrzymują piłki i wykonują to, co Ola.
  2. Stworzenie czterech zespołów i wręczenie różnych instrumentów.
  3. Zabawa pt.” Zgadnij, na czym gram?” Wybrane dzieci siedzą za parawanem i pojedynczo graja na instrumentach. Inne dzieci odgadują, co to za instrument i z czego jest zrobiony.
  4. Zabawa w orkiestrę – utworzenie grup muzycznych: dzwonki, grzechotki, bębenki, perkusja. Jedno dziecko pełni rolę Oli. Podczas śpiewania zwrotek wszystkie dzieci ruchem rąk odzwierciedlają treść piosenki. Kiedy zaczyna się refren dzieci zaczynają grać na instrumentach wystukując rytm piosenki. Grupy instrumentów wchodzą kolejno: grzechotki – pierwszy wers, bębenki i kastaniety – drugi wers, dzwonki – trzeci wers, wszystkie razem czwarty wers, perkusja gra cały refren. Można zaśpiewać
     i zagrać piosenkę kilka razy, aby dzieci miały możliwość zmiany instrumentów.
  5. Ułożenie wszystkich instrumentów w kąciku muzycznym. Zaproszenie dzieci na dywan.
  6. Zabawa relaksacyjna wg E Jacobson pt. „Spacer”

Spróbujmy pospacerować na siedząco. Pokażę wam jak się to robi, a wy mnie naśladujcie. Wyruszamy na drogę (uderzamy dłońmi płasko o uda, naśladując odgłosy chodzenia – 10s.) Teraz trochę pobiegniemy (szybciej uderzamy). Wyprzedza nas jeździec na koniu (wyklepujemy rytm galopującego konia). Przechodzimy przez most (bijemy pięściami w pierś). Na brzegu lasu widzimy sarenkę, skradamy się po cichutku, żeby jej nie spłoszyć (czubkami palców dotykamy ud). Zaczyna wiać wiatr, silniejszy huragan (wydmuchujemy powietrze, naśladując gwizd wiatru). Sarenka ucieka wielkimi skokami (uderzamy mocno dłońmi w uda). Wracamy powoli do domu, niektórzy są zmęczeni i wloką się na końcu, szurając nogami (dłonie udają wolne kroki).

1. 1. 6. HARMONOGRAM DZIAŁAŃ

Program profilaktyczny - „Ruch to zdrowie"

Ewaluacja programu :

Nauczyciel systematycznie badając rezultaty swoich działań, zawartych w niniejszym

programie, dokonuje tego poprzez poznanie poziomu umiejętności dzieci z zakresu czynności

ruchowych:

· obserwacje postaw i zachowań dzieci podczas zajęć ruchowych;

· analiza osiągnięć dzieci;

· konsultacje z nauczycielkami na temat zrealizowanych scenariuszy zabaw ruchowych;

Właściwa realizacja treści programu powinna w przyszłości umożliwić wytworzenie się właściwych kompetencji u dzieci, ułatwiając im funkcjonowanie w życiu, dbałość o własne zdrowie i jego rozwój oraz uczestnictwo w różnorodnych formach aktywności ruchowej. W ramach ewaluacji powyższego programu, stworzona została ankieta dla nauczycieli, która sprawi, że pozyskane informacje pozwolą na zebranie opinii na temat realizacji wymagań w obszarze: postaw i zachowań dzieci podczas zajęć ruchowych, analizy osiągnięć dzieci, a także metod i form pracy z dzieckiem na zajęciach ruchowych.